Two little people in one Big Apple!!

Gastblog Melissa van Middelaar en Thomas Brinkhof

Het begon allemaal wat warrig. We komen aan op Schiphol om ons in te checken voor de overstap naar de U, S of A. Vol in de gedachte dat mooi op tijd zijn blijkt het grote tegendeel waar, we zijn 21 uur te laat!!! Kilroy heeft ons ticket op 8 mei gezet in plaats van onze boeking op 9 mei. Our bad dat we het niet zag staan op uitgeprinte ticket in lettertype 6. Maar we kijken niet op een Yen meer of minder dus na een kleine aanbetaling kunnen we dan toch mee naar eenzame hoogte.

Een krappe 8 uur later, inclusief plakzak en zweetreet, staat we dan toch met vier benen op de grond en reizen we af naar upper Manhattan. Op Penn Station, waar we over moeten stappen, slaat de lichtelijk tot zwaar chaotische paniek toe. Thomas denkt de creditcard ontfutseld te zijn. Dan blijkt die portemonnee in een andere zak te zitten en het koude zweet kan rustig worden afgeveegd. Dan eindelijk aangekomen bij Irene is het kwartje gevallen… We zijn in New York!!!

Inmiddels zijn de straten van Nieuw Amsterdam al tig keer afgestruind en is de geweldige Apple Store al twee keer bezocht, waar Melissa een Ipod Classic 80gb heeft gekocht en Irene en Thomas verliefd zijn geworden op de heerlijk Ipod Touch. De Abercrombie & Fitch is ook al twee keer bezocht en leeg. Time Square, Madison Square Garden, Washington Park, Greenwich Village, NOHO, SOHO, Ground Zero, ongeveer alle metrolijnen zijn aangedaan en natuurlijk het lunchen in Central Park kon niet achter blijven. Ook uitgaan in Manhattan downtown in de China-one was onvergetelijk. Het waren drie fantastische dagen!! Het allerbeste is dat we nog 4,5 dag te gaan hebben en nog van alles van plan zijn. Irene is na het drukke weekend weer het drukke laatste weekje werk bij CBS ingegaan. Ook het dak van CBS, waar onze Erik Mouthaan dikwijls verslag doet, mag waarschijnlijk worden betreden om daar een eigen idioot verslag te mogen doen. Aankomende zondag ochtend zullen we met z’n drieën aankomen op (oud)Amsterdam om weer te acclimatiseren en te ontjetlagen.
Veel verschrikkelijke foto’s zullen volgen…

Was niet getekend, maar geschreven,

Melissa en Thomas

En zo ben je zelf op de buis...

Nou ja, m'n hand dan....

Klik hier.

NY: Het cliché voorbij

Gastblog Shirley Henkelman

De buren zijn definitief uit elkaar (zie vorige blog Irene). We hoorden zaterdag opeens een mannenstem. Opgetogen keken Irene en ik elkaar aan… zouden ze weer? Dit bleek echter niet het geval. Toen we naar buiten liepen werden we namelijk bijna omver gelopen door de buurman en een vriend die bezig waren een matras in een verhuiswagen te tillen. Helaas, geen happy end dus.

Maar goed ik zal mezelf eerst eens even voorstellen: Ik ben Shirley, en ik heb Irene vorig jaar in Sydney ontmoet, toen wij daar allebei aan de University of Technology studeerden (en we zijn me toch een partij technisch ;)). De eerste dagen hier was ik vooral bezig met het zoeken naar clichés. Veel van deze clichés werden bevestigd! Ja, Amerikanen zijn dik, ze eten ongezond, ze zijn erg nationalistisch en materialistisch (niet normaal in wat voor grote auto´s ze hier rondrijden), ze scheppen vaak op (fake it till you make it), ze praten hard en ze hebben enigszins een attitude. Toch ga ik, naarmate ik hier langer ben, deze cultuur steeds beter begrijpen en probeer ik verder te kijken dan de clichés. Stiekem zijn Amerikanen best wel aardig. Wat ik wel hilarisch vind, is dat jongeren er een sport van maken om met zo veel mogelijk woorden, zo weinig mogelijk te zeggen! Dit uit zich dan in het gebruik van woorden als like, you know, yeah. Hoogtepunt was de jongeman met gebleekte tanden, die het beruchte L-woord ongeveer om de 3 woorden gebruikte.

Ook is mij opgevallen, dat deze stad 2 gezichten heeft. Enerzijds heb je alle rijkdom, de limousines, de Trump Towers, 5th avenue, met al zijn dure merken, en Irene’s favoriet, Times Square met al zijn toeters en bellen. Die wereld die we kennen uit de films en series, die wereld waarvan Amerikanen graag willen dat we hem zien. Een wereld die heerlijk is. Anderzijds is er ook een wereld die verre van fabulous is. In New York zijn namelijk ook veel arme mensen. Een rit in de metro en je begrijpt wat ik bedoel. De metro is oud, het stinkt er en er zitten mensen met ongelukkige gezichten en goedkope kleren. Wat mij erg is bijgebleven is een meisje van een jaar of 16, die probeerde er hip uit te zien. Dit werd echter compleet teniet gedaan door de ladders in haar panty en de gaten in haar schoenen. Ik had zo’n medelijden met haar.

Toch hou ik van deze stad, het is zoveel meer dan de eerder genoemde clichés! Het is hier zo divers en er hangt zoveel energie. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat ik precies bedoel, je moet het denk ik zelf ervaren om het te snappen! Deze stad leeft, er is zoveel te doen, zoveel te zien! En ik heb maar zo weinig tijd. Gelukkig loopt de gemiddelde New Yorker 20 km per uur, dus ik volg dit tempo. Helaas moet ik zondag alweer naar huis. But you know I’m like you know, I’m coming back like yeah you know!

Pasen op z’n New Yorks

De buren zijn vannacht uit elkaar gegaan. Het kleine persoonlijke drama begon eigenlijk gistermiddag al. Ik kwam thuis na een middagje flaneren en voor de deur van mijn buuf staan drie ‘Sex and the City’-achtige tantes. Uiteraard worden ze op z’n Amerikaans onthaald. Veel hoge stemgeluidjes en dat soort dingen. Toen wist ik al: dit gaat verkeerd. Vrouwen, cosmopolitans en zondagmiddagen…

Om een uur of elf ’s avonds – ik was al half voor de televisie in slaap gevallen – hoor ik ineens een verschrikkelijk hard, maar keurig geformuleerd monoloog van mijn buuf. Ze heeft het duidelijk tegen haar partner met wie ze een relatie heeft die, nog duidelijker, niet deugt. Iets wat ze zeer waarschijnlijk die middag met haar hooggehakte vriendinnen heeft besproken. Na een tijdje stopt het weer. Ik besluit dat ik maandag vroeg wil opstaan en duik lekker m’n bed in.

Een uur – yep, een uur – slaap ik tot een hard gekrijs de hele buurt wakker schudt. Het is buuf: “I did nothing wrong”, “I hate you”, “You never loved me”, “Don’t leave me” en dat op een manier alsof de plaat blijft hangen. Keer op keer. En dat dan weer een paar uur lang. Het arme mens. Nu – the morning after - kijk ik uit het raam, naar haar raam, hoe schor zou ze nu zijn? Vannacht heeft haar partner haar drie keer met koffer en al verlaten. Twee keer kwam hij terug. De derde keer bleek het scheepsrecht.

En dan nu de New Yorkse paasgedachte: New Yorkers moet je geen vakantiedagen geven, dan worden het net mensen.

Dus New Yorkers: aan uw werk!
(En ja, de foto hierboven is mijn New York apartment... Fabulous, isn't it?)

Deze week in deze week, de week die is geweest

En toen was er alweer een week voorbij. De week waarin moraalridder Spitzer zelf een hoerenloper bleek te zijn; het schandaal dat de Rob Oudkerk-affaire deed verbleken. De week waarin een steiger in Manhattan naar beneden kwam zetten en vier mensen levens met zich meenam. De week waarin mijn oma m'n ouders 's ochtends vroeg wakker belde met de vraag of ik niet in Manhattan woonde (ja) en of ik dan niet ook gewond was (nee). En de week waarin bekend werd dat mijn nichtje zwanger is (gefeliciteerd!).

Een lekkere roller coaster week dus. Ik ben er achter dat ik m'n stage officieel helemaal te leuk vind. Ik ben altijd een beetje bang dat ik me ergens ga vervelen en dat iets niet uitdagend genoeg is. Thank god valt er genoeg te doen op bureau New York en overal valt van te leren. De redactie is als een warm bad en het werk afwisselend. Van bellen met gekke, gezellige en leuke Amerikanen, tot aan het spotten van materiaal dat wereldnieuws zou kunnen zijn. De vreemdste vraag tot nu toe aan de telefoon: "Is Holland the same as The Netherlands... and which name do you guys prefer?"

Ook is het officieel dat veel Amerikanen rood haar geweldig vinden. Van complimentjes van een vent die erg op Miss J. Alexender lijkt "I'm not a hater, I'm a complementater" tot aan een ex-prof-surfer die in de supermarkt zich aan me voorstelt met de tekst "Hi, I'm one of New Yorks most eligible bachelors. May I give you a compliment?" Ahum?! Geef maar je kaartje en nou weg wezen... Sorry, hier ben ik te nuchter voor.

Rest me enkel nog een klein beetje vooruit te blikken. De komende week wordt het hier officieel lente, hoop ik via cameraman Roel een fietsje te scoren én komen er een paar items op de buis (dagelijks 19.30, RTL4) waar ik direct of indirect aan heb meegewerkt.
Verder vooruitblikken is zinloos - breaking news is onvoorspelbaar. I'll keep you guys posted!

Mediabom zorgt voor glasschade

Een kleine week geleden schreef ik nog dit:

"Behalve genieten van (...) zijn er twee dingen die me minder bevallen. Allereerst Times Square. Kan iemand mij uitleggen wat de deal van Times Square is? Wat een lelijke overdreven en aandachtsgeile plek zeg. Echt een afrader."

En toen opende ik donderdagochtend mijn inbox. Maarliefst drie bezorgde mailtjes met koppen als: Irene leef je nog? Gaan jullie vandaag live? Woon je eigenlijk in de buurt van Times Square? En van mijn broer een sms: 'Times Square mag je dan niets vinden. Maar geen bommen planten he. Daar heb je niet het juiste visum voor.'

Bommen? Times Square? Snel zet ik CBS's Early Show op (voor mensen die voor 7am wakker zijn). En jawel - één of andere mafketel met een fiets en een grijze hoody had een bommetje gegooid naar het recruteringskantoor van het Amerikaanse leger. Meneer deed het in de holst van de nacht (geloof het of niet, de nacht bestaat echt in New York), zodat niemand gewond zou raken en het nieuws eerst door heel Europa zou gaan en dan de ochtendshows in de VS zou halen. Slim. Een media bommetje dus. Gevolg: niets meer dan glasschade en enorme kijkcijfers voor het Fox News.

Afijn, poppetje gezien, kastje weer dicht. En we wachten weer op de volgende mediabom: 'Fitna, the movie' (wat een slechte titel). Keep me posted!

Inkoppertje

Eén van de leukste dingen van journalistje spelen, is dat je oeverloos veel kranten mag lezen en ongeneerd naar acht televisiezenders tegelijk mag kijken (serieus: ik doe ze om half negen ’s ochtends aan en om half zeven ’s avonds mogen de beeldschermen weer uit). Journalisten zijn bovendien collegiale typjes en zorgen er al te graag voor dat hun vakgenoten genoeg te lachen hebben. Een paar krantenkoppen en verhalen vond ik te typisch om te laten liggen.

The Economist van afgelopen zaterdag heeft het gemunt op de Republikeinse presidentskandidaat McCain. Ze vinden hem oud. Boven een artikel over de oorlogsveteraan staat dan ook: “No country for old man”. Tja, dat vind ik dan leuk. Gelukkig voor McCain gaat de ongetrouwde multimiljonair Ralph Nader als onafhankelijke kandidaat ook meedingen naar het presidentsschap. The Economist quotte dan ook toepasselijk Donna Brazile, manager van de Al Gore campagne van 2000, die op de dag dat Nader zich kandidaat stelde zei: “The only person excited today is John McCain, who will no longer be the oldest person in the race.”
Persoonlijk merk ik dat ik McCain stiekem ook ietwat oud vind. Als ik naar speeches van hem luister om er sappige quotes uit te halen, merk ik toch dat ik hem standaard in fast forward zet. Z’n stem klinkt dan iets hoger, maar wat hij zegt is prima te volgen.

En dan Hillary. De wellicht meest ambitieuze vrouw van de wereld wordt hier ook lekker aangepakt. Iedereen ging er maandag vanuit dat Hillary zou verliezen dinsdag bij de voorverkiezingen in Ohio, Texas, Rhode Island en Vermont. Tabloids als The New York Post kopten dan ook: “Kill Hill”. Medogenloos. Maar dat was maandag. Een tabloid zou immers geen tabloid zijn, als deze de dag erna de overwinning van Clinton uitgebreid viert op de voorpagina met: “Hill, Yeah!!!” Heerlijk hypocriet.

Tot slot nog een paar dingen die te leuk zijn om te laten lopen:
- Comazuipen noemen ze hier ‘Drunkorexia’ (New York Times, March 2, 2008)
- In Texas hebben ze last van een Botox Bandiet: Een vrouw die zich laat volspuiten en vervolgens de kliniek uit rent. Het commentaar luidt: “What she stole is all over her face”. (ABC News, February 29, 2008)
- McDonalds is zijn eigen Idols begonnen en het is een ware hit: Zingende hamburgerverkopers. (CBS Morning News, March 5, 2008)

Start spreading the News!

Het is kwart over acht ’s ochtends (ik mag een half uurtje later beginnen) als ik met pak ‘m beet een duizendtal mensen de metro instap op weg naar mijn allereerste werkdag. Opvallend is, dat de New Yorkers ’s ochtends net zo moe uit hun ogen kijken als ’s avonds. Ze schijnen weinig te slapen deze heerlijke workaholics. Met hun IPod in hun oren en een krantje in hun hand, kijken ze een beetje gaar uit hun ogen.

Ik had vannacht prima geslapen, was lichtelijk excited omdat het mijn eerste werkdag is en stapte dus iets vrolijker dan de gemiddelde Amerikaan de lijn 1 richting 59th street in. Bij de redactie (CBS gebouw, vlakbij Columbus Circle voor de kenners) aangekomen wachtte er mij een grote verrassing: Voor het gebouw waar ik werk staat ’s ochtends namelijk de beste koffiezetter van Manhattan en omgeving. Voor nog geen dollar voorziet deze weldoener je van een lekker bakkie leut. Mijn stage begon dan ook heel toepasselijk met – jawel – koffie halen! (Oh my god, wat ben ik toch een stagiair ;))

Na een goede dosis cafeïne mocht het feest dan echt daadwerkelijk beginnen. Want een feest belooft het absoluut te worden. Ondanks het feit dat ik (lees: a-technisch persoon met een bijzonder talent in het laten crashen van computers) heel heel heel veel technische apparaten moet kunnen bedienen. Zo moet ik feeds van Amerikaanse zenders inladen, Avid bedienen, Matrixen in goede schakelstanden krijgen en – help – items ‘stralen’ over de oceaan naar Nederland. (Ik zie mijn ouders nu denken: ‘dit gaat nooit goed komen’).

Afijn, wat niet is kan nog komen. En een uitdaging gaat het dus zeker worden. Gelukkig mag ik me ook op inhoudelijke verhalen richten hoor. Maar eerst dit even onder de knie krijgen. Wordt dus vervolgd. Verder allemaal morgen en overmorgen naar het RTL Nieuws kijken. Het belooft heel bijzonder te worden.

How are you doing?

Toen ik in Australië studeerde werd die vraag continu gesteld. Binnen een week hadden we als Europeanen door dat je op die vraag braaf “Fine, how are you?” moest antwoorden. Toen ik gisteravond bij de Muffinbakker een bagel bestelde en hij me de standaard vraag stelde, antwoordde ik braaf op de Australische manier. Waarop de Muffinbakker zei: “No I really mean it… How are you doing? What did you do today?”. Verrast vertelde ik vrolijk dat ik net was aangekomen in New York. En hij vond het nog boeiend ook.

Ik dacht deze nieuwsgierigheid incidenteel was. Maar toen ik vandaag naar de technische winkel ging voor een laptopsnoer, en toen ik boodschappen ging doen in de supermarkt, toen ik een beetje onderuitgezakt in de metro zat, en toen ik tandpasta ging halen bij de drogisterij werd het me wederom oprecht gevraagd. Jawel – er werd zelfs doorgevraagd. “Europa? Interesting…”

Leermoment: Stop met vragen om het vragen. Vraag alleen als het oprecht is.

Het eerste bericht, live from New York

Cliché nummer 37: “You either love it or you hate it”. Nou, voor mij is het duidelijk hoor: Ik vind New York leuk. En volgens mij ziet New York mij ook wel zitten. Als nieuwe geliefden moeten we natuurlijk wel een beetje aan elkaar wennen, maar de mooie momenten dat alles zomaar ineens om z’n plaats valt overheersen de afgelopen 24 uur.
Met Continental vlucht 71 mocht ik na een lief afscheid in Amsterdam en een uitbundige afscheidssessie met de ‘girls’, m’n ouders (speciaal terug gekomen uit Zweden!) en broer op weg naar avontuur. De piloot had er zin in en besloot de vlucht een uurtje langer te maken door langs IJsland en over Groenland te vliegen (mooi!!). Aangekomen in New York was de eerste uitdaging om door immigratie te komen. Ze moeten je wel toelaten, maar zo’n douanebeambte die je iets te streng aankijkt en vraagt waar je in hemelsnaam de vrije tijd vandaan haalt drie maanden naar New York te komen is toch even irritant. Politiestaat. Gelukkig was een andere beambte fan van me en complimenteerde me met m’n gezellige ‘bumpy hair’. (?!)

Vannacht heb ik gelogeerd bij vrienden van Joel, een klasgenoot die het nieuwe financiële wonder van het NRC mag gaan worden. Gezellig en goed om even een paar mensen te ontmoeten die de stad door en door kennen. Van hen moest ik direct een metromaandpas kopen. 78 dollar kost het ding en ik denk dat ik het er nu al uit heb.

De eerste metrotrip ging al snel richting West 109th Street, de plek waar ik nu dit berichtje typ. Ik heb voor drie maanden een appartement gehuurd in uptown van een te leuk meisje (ze schreef speeches voor Hillary Clinton en voerde ooit fanatiek actie als ‘pro-choice’-demonstrante…de posters hangen nog). Ze gaat drie maanden naar Beirut en tot die tijd huur ik haar appartement. Bijzonder hoor, dit is echt mijn eerste grote-mensen-appartement, met eettafel, bad, oven en al. De eerste ovenschotel heb ik al gemaakt en als een ware Amerikaan vries ik de leftovers natuurlijk in.

Behalve genieten van de schoonheid van uptown, de dynamiek van midtown en de oer-Hollandse gezelligheid van Brooklyn zijn er twee dingen die me minder bevallen. Allereerst Times Square. Kan iemand mij uitleggen wat de deal van Times Square is? Wat een lelijke overdreven en aandachtsgeile plek zeg. Echt een afrader. Verder schrik ook van de zichtbare armoede. In Nederland hebben we zwervers en die zie je ook dagelijks op straat. Maar hier zie je ze op een andere manier; zichtbaar dronken; zichtbaar dakloos; zichtbaar onzichtbaar. Ik kan het nog niet echt uitleggen, maar het valt op en valt tegen. Wordt vervolgd.

Tot slot moet ik nog even terugkomen op mijn belofte foto’s van een wit New York te posten. Gisteravond heeft het inderdaad gesneeuwd en ik heb foto’s. Maar tja, de foto’s zijn gemaakt met m’n mobiel. En ik ben vergeten het goede snoertje voor m’n telefoon mee te nemen. Weinig briljant dus. Die foto’s houden jullie te goed. Ik hoop dat de overige foto’s ook aardig zijn. Deze zijn gemaakt met m'n supersonische camera uit Sydney. Lekker typisch New York toch?

Sneeuw?!!

Morgen is het dan zo ver en vlieg ik in een 737 (zo vorige eeuw...) richting New York. Aangezien ik nu volop aan het pakken ben, wilde ik even weten wat de weersvoorspellingen voor NYC morgen zijn:

Friday Night...Snow in the evening...then rain and snow after midnight. Light snow accumulation. Lows in the lower 30s. South winds 10 to 15 mph. Chance of precipitation 90 percent.

Afijn, de winterjas en de snowboots zijn gepakt. De camera ligt in de oplader. Over zo'n 48 uur op deze site foto's van een wit New York. Sweden eat your heart out!!

Lachen of huilen... Welke tactiek kan Hillary nog redden?

Het wordt de dag des oordeels voor Hillary en haar campagneteam. Dinsdag 4 maart moet ze winnen van publieksfavoriet en knuffelkandidaat Obama. Anders is het einde oefening voor het meisje uit Park Ridge, Illinois, dat er ooit van droomde de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten te worden.

Eigenlijk best een lekkere uitgangspositie: 'Nee' heb je, ' ja' kun je krijgen. Hillary kan zich momenteel alles veroorloven. De grote fouten in de campagne zijn al gemaakt (lees: Hillary & Bill die good cop/bad cop spelen... zij huilt, lacht en schudt handjes, hij pakt Obama aan en is niet vies van hier en daar een valse beschuldiging). Nu Obama opeenvolgend elf staten voor zich heeft gewonnen, kan Hillary nog maar een ding doen: redden wat er te redden valt.

Tijdens het debat gisteren op de Cleveland State University in Ohio was ze feller dan normaal en weigerde ze lieflijk te lachen naar haar concurrent. Maar of deze strenge, wellicht pittige benadering haar gaat redden? Ik ben bang van niet. Haar populariteit is simpelweg in het geding. Youtube loopt over van de anti-Hillary filmpjes en ook de oude media lijken het niet te willen opnemen voor Clinton.

Het is zelfs zo ver dat conservatieven - die straks liever McCain versus Hillary zien, aangezien ze denken dat Clinton makkelijker te verslaan is - Hillary adviseren weer eens wat meer te huilen. Ze ziet er namelijk wat panisch uit als ze boos is. Huilend is ze leuker, aldus de strategen van de Grand Old Party.

Dus Hillary: Next Tuesday is your party and you can cry if you want to.

In love with Obama

Na Oprah Winfrey en half Hollywood begint ook Nederland langzamerhand steeds meer te vallen voor Barack Obama. De man die continu spreekt over geloof, hoop en liefde. De man die het volk raakt alsof hij een combinatie van John F. Kennedy en Martin L. King is. Een man die weet wat mooie woorden zijn.

Vice-premier Wouter Bos is fan, Boris van der Ham ziet Obama wel zitten, mijn tante heeft zelden een man met zoveel charisma gezien en mijn moeder was simpelweg ontroerd na een reportage die ze laatst zag over Obama’s trotse oma die in Kenia vol lof over haar kleinkind sprak. Obama is hip. Obama is zo 2008.

En ik snap er helemaal niks van. Want eigenlijk heeft Obama op de Nederlandse televisie nog niet echt veel inhoudelijks gezegd. Hij is nog een beetje een lege huls, weliswaar charismatisch, maar nog niet echt inhoudelijk. Hoe gaat hij bijvoorbeeld de gezondheidszorg in de VS aanpakken? Wanneer mogen de Amerikaanse troepen zich terugtrekken uit Irak? En wat gaat er gebeuren met de illegale immigranten in The States? Toegegeven, z’n website geeft antwoorden. Maar die inhoud haalt de Nederlandse media niet. Zijn uitstraling wel.

En tja, ook ik zie het, Obama is een mooie man en hij spreekt bevlogen. Maar zullen we eens wat vaker luisteren naar wat hij precies zegt? We gedragen ons momenteel namelijk wel collectief als verliefde tieners die alleen maar het mooie plaatje zien. Wat zijn we bovendien toch geweldig dat we een donkere presidentskandidaat voor de Amerikanen prefereren. In de wetenschap noemen ze dat Multiculturalisme Light.

Afijn, laten we het verder wel leuk houden. Dus hier nog een cadeautje voor alle Obama-fans. Mooi en inhoudelijk. Geniet er van!

Onthaasten op z'n Amerikaans

Meer zien? Klik hier.

Leuke club. Ze hebben zelfs een aparteRedheads-actie gehad. Mijn roodharige broeders en zusters protesteerden tegen het uitermate racisitische logo van Ijs-, hamburgers- en calorieënkoningin Wendy's.

En dan vraag ik me toch stiekem af wie er eerder was. Pippi Langkous of haar Amerikaanse collega??

Waarom zijn conservatieven altijd zo voorspelbaar?

Zeven uur ’s avonds, half achterovergezakt zap ik langs CNN… Breaking News. Ik val midden in een toespraak van de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney. Gepassioneerd vertelt meneer de mormoon dat hij zich terug trekt uit de race. Er is namelijk een hoger doel dan zijn nominatie voor het hoogste Amerikaanse ambt. ‘The war on terror’ heeft hem doen besluiten zich terug te trekken. De kleine meningsverschillen tussen hem en McCain zouden de Republikeinen stemmen kosten. Iets wat nooit mag gebeuren. Het zou immers een schande zijn als een democraat – die de troepen wil terug trekken – president wordt, aldus Romney.

Politiek is het vast heel slim wat de multimiljonair zojuist heeft gedaan. Voor de geschiedenisboekjes en de spanning van de race is het echter jammer. Politiek is het geen verrassing dat meneer zich terug trekt. Maar wat zou het leuk geweest zijn als de Grand Old Party toch eventjes progressief was geweest. De eerste mormoon als presidentskandidaat zou namelijk gek zijn geweest. Lekker bizar voor de conservatieven. Op de Islam na, is lid zijn van de Church of Jesus Christ of the Latter-Day Saints het meest ongunstige geloof dat een presidentskandidaat kan hebben, volgens een poll van Time. Zo’n honderd jaar geleden mocht je als mormoon namelijk gewoon meerdere vrouwen hebben. Polygamie for everyone. Hmmm… in welk land, onder welk regime hadden ze dat nou ook alweer? Toevallig dat land dat we (yep, Nederland ook) proberen te cultiveren?

Tja Romney. Jammer dat je de race verlaat. Gelukkig hebben we Huckabee nog. Die speelt basgitaar en is minstens zo conservatief op het gebied van religie. Belangrijker nog: Huckabee kan de geschiedenisboekjes nog leuk maken. Als – op één of andere miraculeuze wijze – Huckabee toch nog de nominatie binnenhaalt is de zogenaamde Reagen-coalitie verbroken; het stilzwijgende verbond tussen streng gelovigen en de rijke bovenklasse. Door elkaar sinds begin jaren ’80 door dik en dun te steunen hebben de Republikeinen een solide electoraat. Huckabee, die stiekem ook een sociale agenda heeft en er ook voor de armen wil zijn, zou daardoor een einde maken aan die coalitie. Dus Huckabee… Go get it, schrijf nog eventjes geschiedenis, ook al maak je geen schijn van kans.

Sexy States

Trouw schreef gister in zijn hoofdcommentaar over de oeverloze aandacht die de Amerikaanse voorverkiezingen krijgen. Want, jawel, het is toch een schande dat een – ik herhaal hem nog een keer – voorverkiezing zo breed in de media wordt uitgemeten. Wij zouden prompt de verkiezingen in Servië vergeten.

Maar goed. Trouw komt dan met prachtige verhalen over de machtigste man (of vrouw) die wordt gekozen. Maar beste mensen van Trouw… Jullie weten ook wel dat dat natuurlijk niet de hoofdreden is waarom half Hilversum afreist naar The States. Het komt gewoon omdat de Amerikaanse verkiezingen hartstikke sexy zijn. Ze hebben gevoel voor entertainment, die Amerikanen. Zowel jong als oud.

Zo grapt Eleanor Roosevelt met Hillary Clinton over keukenmixers. Een vrouw is immers net als een keukenmixer. Je weet pas hoe sterk ze is als ze in de puree zit. Lekker feministisch, die quote. En hij kan ook nog met theezakjes in heet water.

Obama krijgt de zwarte stem op een wel heel letterlijke manier achter zich. Zanger Will.I.Am trommelt half Hollywood op en start zijn eigen LifeAid voor Obama. Kijkt u maar:

Volgende keer ook zo in Nederland?

Een paleisje in downtown New York

Vandaag ben ik op virtuele huizenjacht gegaan. Vanaf m’n computertje in het Amsterdamse heb ik allerlei louche sites bezocht, die voor giga bedragen appartementen in New York verhuren. De meeste mensen verklaren me voor gek en zeggen dat ik vanzelf terplekke wel iets vind. Maar ik ben een beetje een controlfreak en eerlijk gezegd lijkt het me hartstikke prettig 29 februari gewoon uit dat vliegtuig te stappen en de metro te pakken naar mijn eigen appartementje in downtown Manhattan. Wat een fantasie hè! Jammer van het prijskaartje.

Even een paar mooie lieve paleisjes op een rij. Wat vinden jullie bijvoorbeeld van dit goddelijke appartement? Haha, ik heb er nog op gereageerd ook! Ja, klopt, in een vlaag van verstandsverbijstering. Maar goed als dit huis met het funky interieur het niet wordt, dan kan ik altijd nog gezellig bij Sara wonen. Ze komt lief over, als een moeder voor alle internationale studenten die de weg kwijt zijn. Het enige nadeel van Sara is dat ze haar prijzen kent. $1000 per week… Toch iets boven budget. Een wel betaalbaar internationaal huis is Ihouse. Ziet er gezellig uit, bevindt zich op een toplocatie en wordt zwaar gesubsidieerd. Maar ‘dommage pindafrommage’, met mijn toeristenvisum maak ik geen schijn van kans. Je moet er op z’n minst een B1 visum voor hebben. Ik denk dat ik mijn uiteindelijke droomvilla van 30m2 via deze site vind. Toegegeven, de site ziet er niet uit. Maar tot nu toe refereert bijna iedere New Yorker die ik om hulp heb gevraagd naar deze site.

Craigslist.org ga ik dus de komende tijd in de gaten houden. Wordt vervolgd. Ennuh… Thank god voor het feit dat de dollar zo laag staat.

The 'R'-word

Nog een kleine zes weken en het grote New York avontuur mag voor mij beginnen. Drie maanden lang zal ik bij correspondent Erik Mouthaan stage lopen voor het RTL nieuws.

Tijdens de sollicitatie moest ik opboksen tegen Amerikanofielen, die zelfs, zo vertelde Mouthaan, de complete Constitution konden oplepelen. En ik, die slechts tot “We the people…” kwam, wist direct dat ik nog veel over het o zo bijzonder land moest leren. Eén ding was meegenomen, mijn stageperiode valt in een verkiezingsjaar! Een groot deel van de verslaggeving zal dan ook gaan over bijvoorbeeld Obama die haast nooit een rode stropdas draagt. Iets waar Amerikanen zich oprecht druk over kunnen maken, want die rode das staat - net als een speldje van de Amerikaanse vlag die Obama nooit draagt - voor patriottisme. Is Obama soms niet trots op zijn land?

Mijn bureau ligt inmiddels vol met boeken over de hoofdrolspelers van de caucussen en primaries, zodat ik eind februari lekker voorbereid op weg kan. Maar afgelopen weekend realiseerde ik me ineens dat ik iets anders, wat vast en zeker het nieuws in maart, april en mei, ook zal gaan domineren, totaal over het hoofd heb gezien. Net als veel Amerikanen stak ik mijn hoofd lekker in het zand. Want de recessie… die had ik niet zien aankomen. Natuurlijk, de huizenmarkt is een ramp. Uiteraard, de Amerikaanse economie is niet op en top. En jawel, dat de Verenigde Staten diep in de schulden zaten, wist zelfs ik. Toch viel het ‘R’-word hard op het dak.

Tijd voor verdieping dus. Een vriend wees me op de laatste uitzending van Tegenlicht: “De dag dat de dollar valt”. Economisch verslaggever van het NRC Maarten Schinkel schreef een scenario van wat er zou kunnen gebeuren als de dollar plotseling valt. Een reëel verhaal, een prachtig scenario en nog nooit was koffiedik kijken zo spannend gebracht door de Nederlandse televisie. Toch bleef één ding steeds opvallen: Particulieren lenen te veel, de overheid heeft een tekort, het gaat slecht met de huizenmarkt en het bankwezen, maar de rest van de corporaties blijven het aardig doen. Ook de Wall Street Journal die ik vandaag op Amsterdam Centraal scoorde, beaamde dat en trok in twijfel wie de recessie nou het hardst gaat voelen. Worden het heel specifieke groepen die eronder lijden? Blijven de rijken gespaard? Of moeten we Schinkel geloven en gaan zelfs Japan en China hard onderuit wanneer Wall Street in crisis verkeert?

The Wall Street Journal kijkt ook terug naar de het verleden. Of we daar geruster van moeten worden is helemaal de vraag. De afgelopen vijfentwintig jaar heeft de VS twee recessies gehad. In 1991 en in en 2001. Die van 2001 viel volgens de kenners wel mee. Het Bruto Binnenlands Product nam toen slecht 0,4% af. Een schril contrast vergeleken met de recessie begin jaren ’90, die acht maanden duurde en van alles te maken had met – jawel – de huizenmarkt en kredietproblemen (de achilleshiel van de VS). Het BBP nam toen met 1,3% af. Volgens The Wall Street Journal zijn de problemen op de huizenmarkt momenteel vele malen groter dan in ’91. De opkomende recessie gaat hoe dan ook komen. En hij wordt heftig. Dat is een ding wat zeker is. Maar hoe heftig? Daar weet niemand. En ik kan nog zo hard op dit soort onderwerpen studeren. Goed voorbereid ben je nooit.

Laat maar komen, of gaan we voor uitstel van executie?