De buren zijn definitief uit elkaar (zie vorige blog Irene). We hoorden zaterdag opeens een mannenstem. Opgetogen keken Irene en ik elkaar aan… zouden ze weer? Dit bleek echter niet het geval. Toen we naar buiten liepen werden we namelijk bijna omver gelopen door de buurman en een vriend die bezig waren een matras in een verhuiswagen te tillen. Helaas, geen happy end dus.
Maar goed ik zal mezelf eerst eens even voorstellen: Ik ben Shirley, en ik heb Irene vorig jaar in Sydney ontmoet, toen wij daar allebei aan de University of Technology studeerden (en we zijn me toch een partij technisch ;)). De eerste dagen hier was ik vooral bezig met het zoeken naar clichés. Veel van deze clichés werden bevestigd! Ja, Amerikanen zijn dik, ze eten ongezond, ze zijn erg nationalistisch en materialistisch (niet normaal in wat voor grote auto´s ze hier rondrijden), ze scheppen vaak op (fake it till you make it), ze praten hard en ze hebben enigszins een attitude. Toch ga ik, naarmate ik hier langer ben, deze cultuur steeds beter begrijpen en probeer ik verder te kijken dan de clichés. Stiekem zijn Amerikanen best wel aardig. Wat ik wel hilarisch vind, is dat jongeren er een sport van maken om met zo veel mogelijk woorden, zo weinig mogelijk te zeggen! Dit uit zich dan in het gebruik van woorden als like, you know, yeah. Hoogtepunt was de jongeman met gebleekte tanden, die het beruchte L-woord ongeveer om de 3 woorden gebruikte.Ook is mij opgevallen, dat deze stad 2 gezichten heeft. Enerzijds heb je alle rijkdom, de limousines, de Trump Towers, 5th avenue, met al zijn dure merken, en Irene’s favoriet, Times Square met al zijn toeters en bellen. Die wereld die we kennen uit de films en series, die wereld waarvan Amerikanen graag willen dat we hem zien. Een wereld die heerlijk is. Anderzijds is er ook een wereld die verre van fabulous is. In New York zijn namelijk ook veel arme mensen. Een rit in de metro en je begrijpt wat ik bedoel. De metro is oud, het stinkt er en er zitten mensen met ongelukkige gezichten en goedkope kleren. Wat mij erg is bijgebleven is een meisje van een jaar of 16, die probeerde er hip uit te zien. Dit werd echter compleet teniet gedaan door de ladders in haar panty en de gaten in haar schoenen. Ik had zo’n medelijden met haar.
Toch hou ik van deze stad, het is zoveel meer dan de eerder genoemde clichés! Het is hier zo divers en er hangt zoveel energie. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat ik precies bedoel, je moet het denk ik zelf ervaren om het te snappen! Deze stad leeft, er is zoveel te doen, zoveel te zien! En ik heb maar zo weinig tijd. Gelukkig loopt de gemiddelde New Yorker 20 km per uur, dus ik volg dit tempo. Helaas moet ik zondag alweer naar huis. But you know I’m like you know, I’m coming back like yeah you know!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten