Pasen op z’n New Yorks

De buren zijn vannacht uit elkaar gegaan. Het kleine persoonlijke drama begon eigenlijk gistermiddag al. Ik kwam thuis na een middagje flaneren en voor de deur van mijn buuf staan drie ‘Sex and the City’-achtige tantes. Uiteraard worden ze op z’n Amerikaans onthaald. Veel hoge stemgeluidjes en dat soort dingen. Toen wist ik al: dit gaat verkeerd. Vrouwen, cosmopolitans en zondagmiddagen…

Om een uur of elf ’s avonds – ik was al half voor de televisie in slaap gevallen – hoor ik ineens een verschrikkelijk hard, maar keurig geformuleerd monoloog van mijn buuf. Ze heeft het duidelijk tegen haar partner met wie ze een relatie heeft die, nog duidelijker, niet deugt. Iets wat ze zeer waarschijnlijk die middag met haar hooggehakte vriendinnen heeft besproken. Na een tijdje stopt het weer. Ik besluit dat ik maandag vroeg wil opstaan en duik lekker m’n bed in.

Een uur – yep, een uur – slaap ik tot een hard gekrijs de hele buurt wakker schudt. Het is buuf: “I did nothing wrong”, “I hate you”, “You never loved me”, “Don’t leave me” en dat op een manier alsof de plaat blijft hangen. Keer op keer. En dat dan weer een paar uur lang. Het arme mens. Nu – the morning after - kijk ik uit het raam, naar haar raam, hoe schor zou ze nu zijn? Vannacht heeft haar partner haar drie keer met koffer en al verlaten. Twee keer kwam hij terug. De derde keer bleek het scheepsrecht.

En dan nu de New Yorkse paasgedachte: New Yorkers moet je geen vakantiedagen geven, dan worden het net mensen.

Dus New Yorkers: aan uw werk!
(En ja, de foto hierboven is mijn New York apartment... Fabulous, isn't it?)

Deze week in deze week, de week die is geweest

En toen was er alweer een week voorbij. De week waarin moraalridder Spitzer zelf een hoerenloper bleek te zijn; het schandaal dat de Rob Oudkerk-affaire deed verbleken. De week waarin een steiger in Manhattan naar beneden kwam zetten en vier mensen levens met zich meenam. De week waarin mijn oma m'n ouders 's ochtends vroeg wakker belde met de vraag of ik niet in Manhattan woonde (ja) en of ik dan niet ook gewond was (nee). En de week waarin bekend werd dat mijn nichtje zwanger is (gefeliciteerd!).

Een lekkere roller coaster week dus. Ik ben er achter dat ik m'n stage officieel helemaal te leuk vind. Ik ben altijd een beetje bang dat ik me ergens ga vervelen en dat iets niet uitdagend genoeg is. Thank god valt er genoeg te doen op bureau New York en overal valt van te leren. De redactie is als een warm bad en het werk afwisselend. Van bellen met gekke, gezellige en leuke Amerikanen, tot aan het spotten van materiaal dat wereldnieuws zou kunnen zijn. De vreemdste vraag tot nu toe aan de telefoon: "Is Holland the same as The Netherlands... and which name do you guys prefer?"

Ook is het officieel dat veel Amerikanen rood haar geweldig vinden. Van complimentjes van een vent die erg op Miss J. Alexender lijkt "I'm not a hater, I'm a complementater" tot aan een ex-prof-surfer die in de supermarkt zich aan me voorstelt met de tekst "Hi, I'm one of New Yorks most eligible bachelors. May I give you a compliment?" Ahum?! Geef maar je kaartje en nou weg wezen... Sorry, hier ben ik te nuchter voor.

Rest me enkel nog een klein beetje vooruit te blikken. De komende week wordt het hier officieel lente, hoop ik via cameraman Roel een fietsje te scoren én komen er een paar items op de buis (dagelijks 19.30, RTL4) waar ik direct of indirect aan heb meegewerkt.
Verder vooruitblikken is zinloos - breaking news is onvoorspelbaar. I'll keep you guys posted!

Mediabom zorgt voor glasschade

Een kleine week geleden schreef ik nog dit:

"Behalve genieten van (...) zijn er twee dingen die me minder bevallen. Allereerst Times Square. Kan iemand mij uitleggen wat de deal van Times Square is? Wat een lelijke overdreven en aandachtsgeile plek zeg. Echt een afrader."

En toen opende ik donderdagochtend mijn inbox. Maarliefst drie bezorgde mailtjes met koppen als: Irene leef je nog? Gaan jullie vandaag live? Woon je eigenlijk in de buurt van Times Square? En van mijn broer een sms: 'Times Square mag je dan niets vinden. Maar geen bommen planten he. Daar heb je niet het juiste visum voor.'

Bommen? Times Square? Snel zet ik CBS's Early Show op (voor mensen die voor 7am wakker zijn). En jawel - één of andere mafketel met een fiets en een grijze hoody had een bommetje gegooid naar het recruteringskantoor van het Amerikaanse leger. Meneer deed het in de holst van de nacht (geloof het of niet, de nacht bestaat echt in New York), zodat niemand gewond zou raken en het nieuws eerst door heel Europa zou gaan en dan de ochtendshows in de VS zou halen. Slim. Een media bommetje dus. Gevolg: niets meer dan glasschade en enorme kijkcijfers voor het Fox News.

Afijn, poppetje gezien, kastje weer dicht. En we wachten weer op de volgende mediabom: 'Fitna, the movie' (wat een slechte titel). Keep me posted!

Inkoppertje

Eén van de leukste dingen van journalistje spelen, is dat je oeverloos veel kranten mag lezen en ongeneerd naar acht televisiezenders tegelijk mag kijken (serieus: ik doe ze om half negen ’s ochtends aan en om half zeven ’s avonds mogen de beeldschermen weer uit). Journalisten zijn bovendien collegiale typjes en zorgen er al te graag voor dat hun vakgenoten genoeg te lachen hebben. Een paar krantenkoppen en verhalen vond ik te typisch om te laten liggen.

The Economist van afgelopen zaterdag heeft het gemunt op de Republikeinse presidentskandidaat McCain. Ze vinden hem oud. Boven een artikel over de oorlogsveteraan staat dan ook: “No country for old man”. Tja, dat vind ik dan leuk. Gelukkig voor McCain gaat de ongetrouwde multimiljonair Ralph Nader als onafhankelijke kandidaat ook meedingen naar het presidentsschap. The Economist quotte dan ook toepasselijk Donna Brazile, manager van de Al Gore campagne van 2000, die op de dag dat Nader zich kandidaat stelde zei: “The only person excited today is John McCain, who will no longer be the oldest person in the race.”
Persoonlijk merk ik dat ik McCain stiekem ook ietwat oud vind. Als ik naar speeches van hem luister om er sappige quotes uit te halen, merk ik toch dat ik hem standaard in fast forward zet. Z’n stem klinkt dan iets hoger, maar wat hij zegt is prima te volgen.

En dan Hillary. De wellicht meest ambitieuze vrouw van de wereld wordt hier ook lekker aangepakt. Iedereen ging er maandag vanuit dat Hillary zou verliezen dinsdag bij de voorverkiezingen in Ohio, Texas, Rhode Island en Vermont. Tabloids als The New York Post kopten dan ook: “Kill Hill”. Medogenloos. Maar dat was maandag. Een tabloid zou immers geen tabloid zijn, als deze de dag erna de overwinning van Clinton uitgebreid viert op de voorpagina met: “Hill, Yeah!!!” Heerlijk hypocriet.

Tot slot nog een paar dingen die te leuk zijn om te laten lopen:
- Comazuipen noemen ze hier ‘Drunkorexia’ (New York Times, March 2, 2008)
- In Texas hebben ze last van een Botox Bandiet: Een vrouw die zich laat volspuiten en vervolgens de kliniek uit rent. Het commentaar luidt: “What she stole is all over her face”. (ABC News, February 29, 2008)
- McDonalds is zijn eigen Idols begonnen en het is een ware hit: Zingende hamburgerverkopers. (CBS Morning News, March 5, 2008)

Start spreading the News!

Het is kwart over acht ’s ochtends (ik mag een half uurtje later beginnen) als ik met pak ‘m beet een duizendtal mensen de metro instap op weg naar mijn allereerste werkdag. Opvallend is, dat de New Yorkers ’s ochtends net zo moe uit hun ogen kijken als ’s avonds. Ze schijnen weinig te slapen deze heerlijke workaholics. Met hun IPod in hun oren en een krantje in hun hand, kijken ze een beetje gaar uit hun ogen.

Ik had vannacht prima geslapen, was lichtelijk excited omdat het mijn eerste werkdag is en stapte dus iets vrolijker dan de gemiddelde Amerikaan de lijn 1 richting 59th street in. Bij de redactie (CBS gebouw, vlakbij Columbus Circle voor de kenners) aangekomen wachtte er mij een grote verrassing: Voor het gebouw waar ik werk staat ’s ochtends namelijk de beste koffiezetter van Manhattan en omgeving. Voor nog geen dollar voorziet deze weldoener je van een lekker bakkie leut. Mijn stage begon dan ook heel toepasselijk met – jawel – koffie halen! (Oh my god, wat ben ik toch een stagiair ;))

Na een goede dosis cafeïne mocht het feest dan echt daadwerkelijk beginnen. Want een feest belooft het absoluut te worden. Ondanks het feit dat ik (lees: a-technisch persoon met een bijzonder talent in het laten crashen van computers) heel heel heel veel technische apparaten moet kunnen bedienen. Zo moet ik feeds van Amerikaanse zenders inladen, Avid bedienen, Matrixen in goede schakelstanden krijgen en – help – items ‘stralen’ over de oceaan naar Nederland. (Ik zie mijn ouders nu denken: ‘dit gaat nooit goed komen’).

Afijn, wat niet is kan nog komen. En een uitdaging gaat het dus zeker worden. Gelukkig mag ik me ook op inhoudelijke verhalen richten hoor. Maar eerst dit even onder de knie krijgen. Wordt dus vervolgd. Verder allemaal morgen en overmorgen naar het RTL Nieuws kijken. Het belooft heel bijzonder te worden.

How are you doing?

Toen ik in Australië studeerde werd die vraag continu gesteld. Binnen een week hadden we als Europeanen door dat je op die vraag braaf “Fine, how are you?” moest antwoorden. Toen ik gisteravond bij de Muffinbakker een bagel bestelde en hij me de standaard vraag stelde, antwoordde ik braaf op de Australische manier. Waarop de Muffinbakker zei: “No I really mean it… How are you doing? What did you do today?”. Verrast vertelde ik vrolijk dat ik net was aangekomen in New York. En hij vond het nog boeiend ook.

Ik dacht deze nieuwsgierigheid incidenteel was. Maar toen ik vandaag naar de technische winkel ging voor een laptopsnoer, en toen ik boodschappen ging doen in de supermarkt, toen ik een beetje onderuitgezakt in de metro zat, en toen ik tandpasta ging halen bij de drogisterij werd het me wederom oprecht gevraagd. Jawel – er werd zelfs doorgevraagd. “Europa? Interesting…”

Leermoment: Stop met vragen om het vragen. Vraag alleen als het oprecht is.

Het eerste bericht, live from New York

Cliché nummer 37: “You either love it or you hate it”. Nou, voor mij is het duidelijk hoor: Ik vind New York leuk. En volgens mij ziet New York mij ook wel zitten. Als nieuwe geliefden moeten we natuurlijk wel een beetje aan elkaar wennen, maar de mooie momenten dat alles zomaar ineens om z’n plaats valt overheersen de afgelopen 24 uur.
Met Continental vlucht 71 mocht ik na een lief afscheid in Amsterdam en een uitbundige afscheidssessie met de ‘girls’, m’n ouders (speciaal terug gekomen uit Zweden!) en broer op weg naar avontuur. De piloot had er zin in en besloot de vlucht een uurtje langer te maken door langs IJsland en over Groenland te vliegen (mooi!!). Aangekomen in New York was de eerste uitdaging om door immigratie te komen. Ze moeten je wel toelaten, maar zo’n douanebeambte die je iets te streng aankijkt en vraagt waar je in hemelsnaam de vrije tijd vandaan haalt drie maanden naar New York te komen is toch even irritant. Politiestaat. Gelukkig was een andere beambte fan van me en complimenteerde me met m’n gezellige ‘bumpy hair’. (?!)

Vannacht heb ik gelogeerd bij vrienden van Joel, een klasgenoot die het nieuwe financiële wonder van het NRC mag gaan worden. Gezellig en goed om even een paar mensen te ontmoeten die de stad door en door kennen. Van hen moest ik direct een metromaandpas kopen. 78 dollar kost het ding en ik denk dat ik het er nu al uit heb.

De eerste metrotrip ging al snel richting West 109th Street, de plek waar ik nu dit berichtje typ. Ik heb voor drie maanden een appartement gehuurd in uptown van een te leuk meisje (ze schreef speeches voor Hillary Clinton en voerde ooit fanatiek actie als ‘pro-choice’-demonstrante…de posters hangen nog). Ze gaat drie maanden naar Beirut en tot die tijd huur ik haar appartement. Bijzonder hoor, dit is echt mijn eerste grote-mensen-appartement, met eettafel, bad, oven en al. De eerste ovenschotel heb ik al gemaakt en als een ware Amerikaan vries ik de leftovers natuurlijk in.

Behalve genieten van de schoonheid van uptown, de dynamiek van midtown en de oer-Hollandse gezelligheid van Brooklyn zijn er twee dingen die me minder bevallen. Allereerst Times Square. Kan iemand mij uitleggen wat de deal van Times Square is? Wat een lelijke overdreven en aandachtsgeile plek zeg. Echt een afrader. Verder schrik ook van de zichtbare armoede. In Nederland hebben we zwervers en die zie je ook dagelijks op straat. Maar hier zie je ze op een andere manier; zichtbaar dronken; zichtbaar dakloos; zichtbaar onzichtbaar. Ik kan het nog niet echt uitleggen, maar het valt op en valt tegen. Wordt vervolgd.

Tot slot moet ik nog even terugkomen op mijn belofte foto’s van een wit New York te posten. Gisteravond heeft het inderdaad gesneeuwd en ik heb foto’s. Maar tja, de foto’s zijn gemaakt met m’n mobiel. En ik ben vergeten het goede snoertje voor m’n telefoon mee te nemen. Weinig briljant dus. Die foto’s houden jullie te goed. Ik hoop dat de overige foto’s ook aardig zijn. Deze zijn gemaakt met m'n supersonische camera uit Sydney. Lekker typisch New York toch?