Two little people in one Big Apple!!

Gastblog Melissa van Middelaar en Thomas Brinkhof

Het begon allemaal wat warrig. We komen aan op Schiphol om ons in te checken voor de overstap naar de U, S of A. Vol in de gedachte dat mooi op tijd zijn blijkt het grote tegendeel waar, we zijn 21 uur te laat!!! Kilroy heeft ons ticket op 8 mei gezet in plaats van onze boeking op 9 mei. Our bad dat we het niet zag staan op uitgeprinte ticket in lettertype 6. Maar we kijken niet op een Yen meer of minder dus na een kleine aanbetaling kunnen we dan toch mee naar eenzame hoogte.

Een krappe 8 uur later, inclusief plakzak en zweetreet, staat we dan toch met vier benen op de grond en reizen we af naar upper Manhattan. Op Penn Station, waar we over moeten stappen, slaat de lichtelijk tot zwaar chaotische paniek toe. Thomas denkt de creditcard ontfutseld te zijn. Dan blijkt die portemonnee in een andere zak te zitten en het koude zweet kan rustig worden afgeveegd. Dan eindelijk aangekomen bij Irene is het kwartje gevallen… We zijn in New York!!!

Inmiddels zijn de straten van Nieuw Amsterdam al tig keer afgestruind en is de geweldige Apple Store al twee keer bezocht, waar Melissa een Ipod Classic 80gb heeft gekocht en Irene en Thomas verliefd zijn geworden op de heerlijk Ipod Touch. De Abercrombie & Fitch is ook al twee keer bezocht en leeg. Time Square, Madison Square Garden, Washington Park, Greenwich Village, NOHO, SOHO, Ground Zero, ongeveer alle metrolijnen zijn aangedaan en natuurlijk het lunchen in Central Park kon niet achter blijven. Ook uitgaan in Manhattan downtown in de China-one was onvergetelijk. Het waren drie fantastische dagen!! Het allerbeste is dat we nog 4,5 dag te gaan hebben en nog van alles van plan zijn. Irene is na het drukke weekend weer het drukke laatste weekje werk bij CBS ingegaan. Ook het dak van CBS, waar onze Erik Mouthaan dikwijls verslag doet, mag waarschijnlijk worden betreden om daar een eigen idioot verslag te mogen doen. Aankomende zondag ochtend zullen we met z’n drieën aankomen op (oud)Amsterdam om weer te acclimatiseren en te ontjetlagen.
Veel verschrikkelijke foto’s zullen volgen…

Was niet getekend, maar geschreven,

Melissa en Thomas

En zo ben je zelf op de buis...

Nou ja, m'n hand dan....

Klik hier.

NY: Het cliché voorbij

Gastblog Shirley Henkelman

De buren zijn definitief uit elkaar (zie vorige blog Irene). We hoorden zaterdag opeens een mannenstem. Opgetogen keken Irene en ik elkaar aan… zouden ze weer? Dit bleek echter niet het geval. Toen we naar buiten liepen werden we namelijk bijna omver gelopen door de buurman en een vriend die bezig waren een matras in een verhuiswagen te tillen. Helaas, geen happy end dus.

Maar goed ik zal mezelf eerst eens even voorstellen: Ik ben Shirley, en ik heb Irene vorig jaar in Sydney ontmoet, toen wij daar allebei aan de University of Technology studeerden (en we zijn me toch een partij technisch ;)). De eerste dagen hier was ik vooral bezig met het zoeken naar clichés. Veel van deze clichés werden bevestigd! Ja, Amerikanen zijn dik, ze eten ongezond, ze zijn erg nationalistisch en materialistisch (niet normaal in wat voor grote auto´s ze hier rondrijden), ze scheppen vaak op (fake it till you make it), ze praten hard en ze hebben enigszins een attitude. Toch ga ik, naarmate ik hier langer ben, deze cultuur steeds beter begrijpen en probeer ik verder te kijken dan de clichés. Stiekem zijn Amerikanen best wel aardig. Wat ik wel hilarisch vind, is dat jongeren er een sport van maken om met zo veel mogelijk woorden, zo weinig mogelijk te zeggen! Dit uit zich dan in het gebruik van woorden als like, you know, yeah. Hoogtepunt was de jongeman met gebleekte tanden, die het beruchte L-woord ongeveer om de 3 woorden gebruikte.

Ook is mij opgevallen, dat deze stad 2 gezichten heeft. Enerzijds heb je alle rijkdom, de limousines, de Trump Towers, 5th avenue, met al zijn dure merken, en Irene’s favoriet, Times Square met al zijn toeters en bellen. Die wereld die we kennen uit de films en series, die wereld waarvan Amerikanen graag willen dat we hem zien. Een wereld die heerlijk is. Anderzijds is er ook een wereld die verre van fabulous is. In New York zijn namelijk ook veel arme mensen. Een rit in de metro en je begrijpt wat ik bedoel. De metro is oud, het stinkt er en er zitten mensen met ongelukkige gezichten en goedkope kleren. Wat mij erg is bijgebleven is een meisje van een jaar of 16, die probeerde er hip uit te zien. Dit werd echter compleet teniet gedaan door de ladders in haar panty en de gaten in haar schoenen. Ik had zo’n medelijden met haar.

Toch hou ik van deze stad, het is zoveel meer dan de eerder genoemde clichés! Het is hier zo divers en er hangt zoveel energie. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat ik precies bedoel, je moet het denk ik zelf ervaren om het te snappen! Deze stad leeft, er is zoveel te doen, zoveel te zien! En ik heb maar zo weinig tijd. Gelukkig loopt de gemiddelde New Yorker 20 km per uur, dus ik volg dit tempo. Helaas moet ik zondag alweer naar huis. But you know I’m like you know, I’m coming back like yeah you know!

Pasen op z’n New Yorks

De buren zijn vannacht uit elkaar gegaan. Het kleine persoonlijke drama begon eigenlijk gistermiddag al. Ik kwam thuis na een middagje flaneren en voor de deur van mijn buuf staan drie ‘Sex and the City’-achtige tantes. Uiteraard worden ze op z’n Amerikaans onthaald. Veel hoge stemgeluidjes en dat soort dingen. Toen wist ik al: dit gaat verkeerd. Vrouwen, cosmopolitans en zondagmiddagen…

Om een uur of elf ’s avonds – ik was al half voor de televisie in slaap gevallen – hoor ik ineens een verschrikkelijk hard, maar keurig geformuleerd monoloog van mijn buuf. Ze heeft het duidelijk tegen haar partner met wie ze een relatie heeft die, nog duidelijker, niet deugt. Iets wat ze zeer waarschijnlijk die middag met haar hooggehakte vriendinnen heeft besproken. Na een tijdje stopt het weer. Ik besluit dat ik maandag vroeg wil opstaan en duik lekker m’n bed in.

Een uur – yep, een uur – slaap ik tot een hard gekrijs de hele buurt wakker schudt. Het is buuf: “I did nothing wrong”, “I hate you”, “You never loved me”, “Don’t leave me” en dat op een manier alsof de plaat blijft hangen. Keer op keer. En dat dan weer een paar uur lang. Het arme mens. Nu – the morning after - kijk ik uit het raam, naar haar raam, hoe schor zou ze nu zijn? Vannacht heeft haar partner haar drie keer met koffer en al verlaten. Twee keer kwam hij terug. De derde keer bleek het scheepsrecht.

En dan nu de New Yorkse paasgedachte: New Yorkers moet je geen vakantiedagen geven, dan worden het net mensen.

Dus New Yorkers: aan uw werk!
(En ja, de foto hierboven is mijn New York apartment... Fabulous, isn't it?)

Deze week in deze week, de week die is geweest

En toen was er alweer een week voorbij. De week waarin moraalridder Spitzer zelf een hoerenloper bleek te zijn; het schandaal dat de Rob Oudkerk-affaire deed verbleken. De week waarin een steiger in Manhattan naar beneden kwam zetten en vier mensen levens met zich meenam. De week waarin mijn oma m'n ouders 's ochtends vroeg wakker belde met de vraag of ik niet in Manhattan woonde (ja) en of ik dan niet ook gewond was (nee). En de week waarin bekend werd dat mijn nichtje zwanger is (gefeliciteerd!).

Een lekkere roller coaster week dus. Ik ben er achter dat ik m'n stage officieel helemaal te leuk vind. Ik ben altijd een beetje bang dat ik me ergens ga vervelen en dat iets niet uitdagend genoeg is. Thank god valt er genoeg te doen op bureau New York en overal valt van te leren. De redactie is als een warm bad en het werk afwisselend. Van bellen met gekke, gezellige en leuke Amerikanen, tot aan het spotten van materiaal dat wereldnieuws zou kunnen zijn. De vreemdste vraag tot nu toe aan de telefoon: "Is Holland the same as The Netherlands... and which name do you guys prefer?"

Ook is het officieel dat veel Amerikanen rood haar geweldig vinden. Van complimentjes van een vent die erg op Miss J. Alexender lijkt "I'm not a hater, I'm a complementater" tot aan een ex-prof-surfer die in de supermarkt zich aan me voorstelt met de tekst "Hi, I'm one of New Yorks most eligible bachelors. May I give you a compliment?" Ahum?! Geef maar je kaartje en nou weg wezen... Sorry, hier ben ik te nuchter voor.

Rest me enkel nog een klein beetje vooruit te blikken. De komende week wordt het hier officieel lente, hoop ik via cameraman Roel een fietsje te scoren én komen er een paar items op de buis (dagelijks 19.30, RTL4) waar ik direct of indirect aan heb meegewerkt.
Verder vooruitblikken is zinloos - breaking news is onvoorspelbaar. I'll keep you guys posted!

Mediabom zorgt voor glasschade

Een kleine week geleden schreef ik nog dit:

"Behalve genieten van (...) zijn er twee dingen die me minder bevallen. Allereerst Times Square. Kan iemand mij uitleggen wat de deal van Times Square is? Wat een lelijke overdreven en aandachtsgeile plek zeg. Echt een afrader."

En toen opende ik donderdagochtend mijn inbox. Maarliefst drie bezorgde mailtjes met koppen als: Irene leef je nog? Gaan jullie vandaag live? Woon je eigenlijk in de buurt van Times Square? En van mijn broer een sms: 'Times Square mag je dan niets vinden. Maar geen bommen planten he. Daar heb je niet het juiste visum voor.'

Bommen? Times Square? Snel zet ik CBS's Early Show op (voor mensen die voor 7am wakker zijn). En jawel - één of andere mafketel met een fiets en een grijze hoody had een bommetje gegooid naar het recruteringskantoor van het Amerikaanse leger. Meneer deed het in de holst van de nacht (geloof het of niet, de nacht bestaat echt in New York), zodat niemand gewond zou raken en het nieuws eerst door heel Europa zou gaan en dan de ochtendshows in de VS zou halen. Slim. Een media bommetje dus. Gevolg: niets meer dan glasschade en enorme kijkcijfers voor het Fox News.

Afijn, poppetje gezien, kastje weer dicht. En we wachten weer op de volgende mediabom: 'Fitna, the movie' (wat een slechte titel). Keep me posted!

Inkoppertje

Eén van de leukste dingen van journalistje spelen, is dat je oeverloos veel kranten mag lezen en ongeneerd naar acht televisiezenders tegelijk mag kijken (serieus: ik doe ze om half negen ’s ochtends aan en om half zeven ’s avonds mogen de beeldschermen weer uit). Journalisten zijn bovendien collegiale typjes en zorgen er al te graag voor dat hun vakgenoten genoeg te lachen hebben. Een paar krantenkoppen en verhalen vond ik te typisch om te laten liggen.

The Economist van afgelopen zaterdag heeft het gemunt op de Republikeinse presidentskandidaat McCain. Ze vinden hem oud. Boven een artikel over de oorlogsveteraan staat dan ook: “No country for old man”. Tja, dat vind ik dan leuk. Gelukkig voor McCain gaat de ongetrouwde multimiljonair Ralph Nader als onafhankelijke kandidaat ook meedingen naar het presidentsschap. The Economist quotte dan ook toepasselijk Donna Brazile, manager van de Al Gore campagne van 2000, die op de dag dat Nader zich kandidaat stelde zei: “The only person excited today is John McCain, who will no longer be the oldest person in the race.”
Persoonlijk merk ik dat ik McCain stiekem ook ietwat oud vind. Als ik naar speeches van hem luister om er sappige quotes uit te halen, merk ik toch dat ik hem standaard in fast forward zet. Z’n stem klinkt dan iets hoger, maar wat hij zegt is prima te volgen.

En dan Hillary. De wellicht meest ambitieuze vrouw van de wereld wordt hier ook lekker aangepakt. Iedereen ging er maandag vanuit dat Hillary zou verliezen dinsdag bij de voorverkiezingen in Ohio, Texas, Rhode Island en Vermont. Tabloids als The New York Post kopten dan ook: “Kill Hill”. Medogenloos. Maar dat was maandag. Een tabloid zou immers geen tabloid zijn, als deze de dag erna de overwinning van Clinton uitgebreid viert op de voorpagina met: “Hill, Yeah!!!” Heerlijk hypocriet.

Tot slot nog een paar dingen die te leuk zijn om te laten lopen:
- Comazuipen noemen ze hier ‘Drunkorexia’ (New York Times, March 2, 2008)
- In Texas hebben ze last van een Botox Bandiet: Een vrouw die zich laat volspuiten en vervolgens de kliniek uit rent. Het commentaar luidt: “What she stole is all over her face”. (ABC News, February 29, 2008)
- McDonalds is zijn eigen Idols begonnen en het is een ware hit: Zingende hamburgerverkopers. (CBS Morning News, March 5, 2008)